De Belgische schrijver Herman Brusselmans weet niet hoe zijn leven eruit zal zien zonder die sigaret. Na 56 jaar gaat hij stoppen door zijn naam aan Stoptober te verbinden. ‘Het is voor het eerst dat ik echt gemotiveerd ben. Ook omdat het in het kader is van een actie, waarbij andere mensen ook stoppen.’
“Omdat ik al lang wil stoppen en het steeds mislukt, doe ik mee aan Stoptober. Ik heb het altijd willen doen op eigen wilskracht. Na verjaardagen en op nieuwjaar en dan lukt het niet. Ik dacht: als ik het nu in dit kader doe, en ik openlijk zeg dat ik ga stoppen, is dat een motivatie te meer om het te laten lukken. Ik kan moeilijk een van de gezichten van Stoptober zijn en dan niet stoppen. Hier zijn mensen bij betrokken die je coachen en helpen. Dat heb ik nodig, want in mijn eentje stoppen, dat lukt niet. Al jaren niet, dat gaat steeds mis.”
Eerste sigaret
“Ik rook al vanaf mijn negende, dus het is echt iets van mij. Mijn vader was een zware roker, mijn grootvader. Eigenlijk iedereen aan de mannelijke kant van de familie. Je ziet als kind die mensen roken, dat pakje ligt daar. Veel mensen die hun eerste sigaret opsteken, vinden het vies. Ik had dat niet, ik dacht: dat ga ik ook doen. Terwijl we ook toen al wisten dat het slecht was. De nazi’s hebben via een wetenschappelijke afdeling de link tussen roken en longkanker onderzocht. Hitler was een fervent tegenstander van roken. Dus het is niet zo dat men in de jaren 50 niet wist dat roken slecht was voor de gezondheid, men dacht meer: dat loopt wel los.”
Rookvrije generatie
“Mijn zoontje Roman speelt een grote rol in mijn beslissing om te willen stoppen. Sinds mijn vriendin zwanger was, ben ik buiten gaan roken, wat natuurlijk heel veel scheelt. Voor die tijd rookte ik ook altijd binnen in mijn huis. Dan steek je er een op als je dat wilt. Als je alleen buiten rookt, is het snel in de regen twee trekjes en dan gooi ik de sigaret weg. Het is een motivatie. Dat het kind niet van jongs af dat roken ziet, want zo is het bij mij begonnen. Ik wil dat hij zonder opgroeit en dat als hij besef heeft van de wereld, opgroeit in een generatie die niet meer rookt.”
Hobbyrokers
“Ik ben niet van: o, dat sigaretje na het eten, dat is lekker. Het is eigenlijk altijd lekker. Tijdens het eten kan ook lekker zijn. Ik heb altijd veel gerookt, in alle omstandigheden altijd maar die sigaret. Echte rokers, roken altijd. En de amateurs – zal ik maar zeggen – de hobbyrokers, die steken er eentje op bij een glas wijn. Ik ben 65 en ik rook 56 jaar. Ik begon natuurlijk niet met een pakje per dag. Ik mocht niet roken van mijn vader. Onder het motto: ‘Ik weet hoe slecht het is, begin d’r maar niet aan’. Maar ondertussen lagen de sigaretten overal verspreid in huis. Voor een kind is dat tempting.”
Plan van aanpak
“1 september ga ik naar de persconferentie en zal ik zien hoe men het wil aanpakken. Ik heb weer stickers liggen en kauwgom, maar het zit nog in de verpakking. Ik ga eerst kijken hoe men mij hulp kan bieden om te stoppen. 1 Oktober stop ik. Het is voor het eerst dat ik echt gemotiveerd ben. Ook omdat het in het kader is van een actie, waarbij andere mensen ook stoppen. Ik zie al lang in dat het slecht is, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik er weinig last van heb. Oké, mijn conditie is niet goed, maar ik hoest niet veel en heb geen ademhalingsproblemen. Ik weet niet wat het is om te leven zonder sigaret. Misschien dat ik conditioneel beter word, dat ik me lekkerder ga voelen, het eten beter smaakt. De ene stopper zegt dit, de andere weer iets anders. En je komt aan hè, dat vind ik wel een beetje jammer, dat zou ik liever niet hebben. Maar mijn vriendin is blij, zij is zwaar antirook.”
Haar
(lacht) “Het afknippen van mijn haar (hij heeft nu een korte coupe, red.) heeft niets te maken met het stoppen met roken. Dat zijn zo van die beslissingen in het leven; een kind, kort haar. Ik ben me aan het voorbereiden op het oud worden. En als ik door het stoppen nog ouder word, is het wel leuk om er een beetje knap bij te lopen.”